Ποιά εἶμαι γὼ δὲν ἔχω χρεία
νὰ σᾶς πῶ, καλὲς Κυράδες·
μὲ τὴ μόνη μου εὐωδία
φανερώνομαι ἀρκετά.

Ναί· τὴν Ἄνοιξη, ποὺ τώρα
φεύγει ράχες καὶ πεδιάδες,
ὁλοστόλιστη, ἀνθοφόρα
ξαναβλέπετε ὀμπροστά.

Μὴ θαυμάσετε! εἶναι χρόνοι
πού, ἄν θερμὲς ἀκούω τὲς αὖρες,
τὴ φωλιά μου, ὡς χελιδόνι,
τρέχω εὐθὺς νὰ στήσω ἐδώ.

Μέρα νύχτα φυλαμένα
ἀπὸ πάγους, ἀπὸ λάβρες,
ρόδα νέα, χαριτωμένα
ἐδὼ μέσα κουναρῶ.