Η γιαγιά μου πλέκει, πλέκει,
άνεργη στιγμή δε στέκει,
βελονίτσα, βελονιά
μάλλινα για το χιονιά.

Στη μεγάλη τσέπη, δες,
έχει όσα καλούδια θες,
όσο απλόχερα μοιράζει
τόσο εκείνη δεν αδειάζει.

Μόλις πέσει το βραδάκι
δίπλα στη φωτιά, στο τζάκι,
χίλια λέει παραμύθια
που σου φαίνονται για αλήθεια.

Στα παλιά, στα περασμένα
ήταν όλα μαζεμένα.
Άρχοντες, βασιλοπούλες,
νάνοι, ασπρόμαλλες γριούλες
και η ίδια μου η γιαγιά
είχε ολόχρυσα μαλλιά,
που τα χτένιζε λουσμένα
μόνο με ασημένια χτένια.

Καθιστή στην πολυθρόνα
τα βραδάκια του χειμώνα,
τις βελόνες της σαν πιάνει
στα παλιά κάνει σεργιάνι.

Και γυρνώντας στα παλιά
βήμα βήμα η γιαγιά
πλέκει μες στα παραμύθια
τ’ όνειρο με την αλήθεια.

Ελευθερία Ποντικοπούλου