Ὁ μύρμηγκας ὁ κὺρ’ Αργύρης,
πού’ ναι μεγάλος νοικοκύρης,
βαρέθηκε ὅλο νὰ μαζεύη·
σήμερα θέλει νὰ γλεντήσει
καὶ τὰ λαλούμενα γυρεύει,
μὰ ὄχι τὀ γλέντι νὰ στοιχίση·
τοῦ ἀρέσει λίγο ή εὐθυμία
σὰ γίνεται μὲ οἰκονομία.

Λοιπόν, τὸν τζίτζικα προσμένει
νὰ’ ρθῆ, ὅπως πάντα, στὴν ἐλιὰ του.
Λένε πὼς ἔχει αὐτὸς κρυμμένη
μιὰ πίπιζα στὸ λάρυγγά του
καὶ παίζει πάντα στὸ λιοπύρι
σὰ βιολιτζής σὲ πανηγύρι.

Καὶ νά! στὸ δέντρο ἀνεβασμένος
ὁ τζίτζικας λαλεῖ καὶ παίζει
κι ὁ μύρμηγκας εὐτυχισμένος
στρώνει ἀπὸ κάτου τὸ τραπέζι.

Τὸ γλέντι στάθηκε μεγάλο·
χορεύει καὶ συρτὸ καὶ μπάλο.
Τὰ ἔντομα παραταγμένα
βλέπουν καὶ τά ’χουνε χαμένα !
- «Ἐχάλασε, σοῦ λένε, ἡ πλάση,
ἀφοῦ κι ὁ μύρμηγκας κι αὐτός
μὲς στοὺς σφιστοὺς ὁ πιὸ σφιχτὸς
ἐβάλθηκε νὰ διασκεδάση».

- «Ὡραῖα μοῦ παίζεις, τζίτζικά μου,
ἐγλέντησα μὲ τὴν καρδιά μου,
δὲν ἔκαμες μιὰ νότα λάθος,
καὶ δύναμη ἔβαλες καὶ πάθος,
κι ἄς εἶσαι πάντα νηστικός.
Καλὸ εἶναι τώρα νὰ περάσης
νἀ φᾶς, νὰ πιῆς καὶ νὰ χορτάσης
σὰν πεινασμένος μουσικός.
Δυστυχισμένε ! ἄς ἔχης χάρη
πάρε δυὸ τρία σπυριὰ σιτάρι».

- Κυρ-μύρμηγκα, σ’ εὐχαριστῶ·
στὸ δέντρο εἶναι καλὰ νὰ μείνω
καὶ τὴ δροσούλα του νὰ πίνω,
βασιλικὰ μὲ τρέφει αὐτο.
Δὲν τρώω σιτάρι μήτε στάχυ·
τὰ φαγητὰ στὸ πανηγύρι
κι ἡ χωριατιὰ τοῦ νοικοκύρη
βάρος μοῦ στέκουν στὸ στομάχι.
Σὲ πανηγύρια δὲ συχνάζω,
μὲ τὸ σκοπό μου διασκεδάζω.
Γιατί ξοδεύεις τὰ λεφτά σου;
Δὲν ἔπαιζα τῆς ἀφεντιᾶς σου.

Εἶμαι ἀπ’ τὸν ἥλιο μαγεμένος
στὸ πράσινο κλαράκι ἐδῶ
κι ἀπὸ ψηλὰ διορισμένος,
τὸν ἥλιο γιὰ νὰ τραγουδῶ.
Λοιπόν, τὸ κάλεσμά σου ἄς λείψη,
τρῶγε, θησαύριζε αὐτοῦ κάτου.
Καθένας ἔχει τὴ δουλειά του·
ἐσὺ στὴν τρύπα, ἐγὼ στὰ ὕψη.

Ζαχ. Παπαντωνίου