Κοίτα ἡ θάλασσα πὼς μένει
δίχως κίνημα, βουβή,
ἐνῶ ἡ βάρκα μου διαβαίνει
μὲ τὴν ὄμορφη ξανθή!

Πλῆθος λούλουδα γελοῦμε
στὰ προπόδια τοῦ νησιοῦ,
κι ἕνα κῦμα δὲν τραβοῦνε
μὲ τὰ μάγια τους αὐτοῦ.

Χωρισμένο τ’ ἀκρογιάλι
ἀπ’ τ’ ἀκίνητα νερὰ
ὅλη ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη,
κράζοντάς τα ἐρωτικά.

Ἀλλ’ ἀπόψε μὴν ἐλπίσει
ἕνα μόνο τους φιλί,
πρὶν ἡ θεία ξαναπατήσει
τ’ ἀνθοστόλιστο νησί.